خودرونامه: با مطرح شدن تصیمیم دولت برای واگذاری باقیمانده سهام خود در خودروسازی، باز هم این قطعه سازان هستند که نام شان به عنوان جدی ترین گزینه خرید سهام موردنظر بر سر زبان ها افتاده است.

هرچند دو ابرقطعه ساز کشور تلویحا اعلام کرده اند سهام خودروسازی را نمی خواهند، اما تجربه نشان داده این نخواستن ها، در ظاهر است و وقتش که برسد، قطعه سازان، اول صف خرید سهام ایران خودرو و سایپا خواهند ایستاد، کما اینکه قبلا نیز ایستاده اند.

اما آیا واقعا قطعه سازها گزینه مناسبی برای خریدن باقیمانده سهام دولت در ایران خودرو و سایپا هستند؟

پیش از پاسخ به این پرسش، بهتر است دلایل قطعه سازان را برای سهم خواهی از خودروسازی و اینکه چرا آنها خود را شایسته دریافت سهام می دانند، بررسی کنیم.

اصلی ترین دلیلی که قطعه سازان بابت شایستگی خود برای خرید سهام ایران خودرو و سایپا عنوان می کنند، آشنایی آنها با صنعت خودرو به واسطه حوزه فعالیت شان است. در واقع قطعه سازان با استناد به اینکه بخشی از زنجیره تولید خودرو هستند و در صنف خود به اصطلاح خبره اند، می خواهند به خودروسازی نیز ورود کرده و عنان این صنعت را به دست بگیرند.

مثل قطعه سازان مدعی سهام خودروسازی، مثل گوشت فروشانی است که فکر می کنند به جهت آشنا بودن با دام و ذبح و شقه و راسته و فیله گوشت، می توانند مثلا کارخانه تولید سوسیس و کالباس را هم اداره کنند. یا مثلا یک تولیدکننده میخ، می تواند حتما نجار خوبی هم باشد؟ 

اگر از یک سری ایرادات کلی قطعه سازان فاکتور بگیریم، به هر آنها طی دو دهه گذشته تلاش زیادی در راستای داخلی سازی قطعات انجام داده و کمک حال خودروسازی بوده اند و احتمالا به زیر و بم این صنعت نیز آشنا هستند، اما آیا اینها دلایلی کافی برای سپردن اداره ایران خودرو و سایپا به قطعه سازان است؟

قطعه سازان در حال حاضر بخشی از سهام دو خودروساز بزرگ کشور را در اختیار دارند و اگر باقیمانده سهام دولت در صنعت خودرو نیز به آنها واگذار شود، به نوعی اداره ایران خودرو و سایپا به دست اهالی قطعه ساز خواهد افتاد و یا حداقل اینکه قطعه سازها نقشی محوری در سرنوشت دو غول جاده مخصوص خواهند داشت. گذشته از اینکه صرف آشنایی با خودروسازی نمی تواند توجیهی برای واگذاری سهام به قطعه سازان باشد، این احتمال نیز که صنعت خودرو انحصاری جدید از جنس قطعه سازی را تجربه کند، وجود دارد.