خودرونامه: رضا رحمانی وزیر صنعت، معدن و تجارت اخیرا اعلام کرده داخلی سازی قطعات خودرو به راحتی قابل انجام است؛ این گفته وی چند پرسش مهم را برای افکار عمومی ایجاد کرده که پاسخ به آنها می تواند به رفع ابهامات در این ماجرا کمک کند.

پرسش نخست این است که اگر داخلی سازی قطعات به راحتی قابل انجام است، پس چرا هزاران دستگاه خودرو به دلیل نبود قطعاتی بعضا حتی ساده، در کف کارخانه ها حبس شده اند؟ گفته می شود بیش از 150 هزار خودرو به اصطلاح ناقصی در کف کارخانه ها خوابیده و برخی از آنها نیازمند قطعاتی ساده هستند و برخی نیز با کمبود ECU و ایربگ و ترمز ضدقفل مواجه اند. چطور می شود که داخلی سازی قطعات به راحتی قابل انجام است، اما خودروسازان معطل تامین قطعه مانده اند؟

پرسش بعدی اما به مشکلات تحریم و نبود شرکای معتبر خارجی و کمبود نقدینگی مربوط می شود. تحریم خودروسازی ایران در آستانه یک سالگی قرار دارد و در این مدت شرکای خارجی خودروسازان و قطعه سازان ارتباط خود را با آنها قطع کرده اند؛ این موضوع به معنای عدم دسترسی به تکنولوژی روز دنیا است، بنابراین زنجیره خودروسازی کشور برای ساخت داخل کردن قطعات به ویژه های تک ها (قطعات پیشرفته و حساس)، عملا تنها مانده است. در این شرایط، چطور می توان گفت داخلی سازی به راحتی قابل انجام است؟ شاید ساخت داخل قطعات ساده (ولو با هر کیفیتی) دست یافتنی باشد، اما آیا واقعا همان طور که وزیر صنعت گفته، ساخت داخل راحت است؟ اگر چنین است، چرا در دوران عشرت این کار راحت را انجام ندادیم و حالا که به عسرت افتاده ایم، به دنبالش رفته ایم؟

نکته سوم اما به مشکلات نقدینگی صنایع خودرو و قطعه برمی گردد. قطعه سازان می گویند بیش از 20 هزار میلیارد تومان از خودروسازان طلب دارند و خزانه شان نیز خالی است؛ بانک مرکزی نیز فعلا تسهیلات 844 میلیون یورویی وعده داده شده را پرداخت نکرده و فعالان صنعت قطعه پی در پی هشدار تعدیل نیرو و خوابیدن خطوط تولید می دهند. در این اوضاع و احوال سخت مالی، آیا گفتن این جمله که "داخلی سازی به راحتی انجام می شود"، از منطق لازم برخوردار است؟