به گزارش خودرونامه، در برنامه‌های محسن رضایی اما گویا واردات و رقابت پذیر کردن خودروهای داخلی، محور اصلی است. رضایی معتقد است خودروسازی از ابتدا در کشور درست پایه ریزی نشده و دولت فرضی وی قصد اصلاح این صنعت را دارد. این گفته رضایی در حالی است که وی مشخص نکرده منظورش از "ابتدا" خودروسازی قبل از انقلاب است یا بعد از انقلاب.

اگر منظور رضایی، چگونگی شکل گیری خودروسازی در کشور قبل از انقلاب است، به نظر می‌رسد این گفته وی جای نقد دارد، زیرا با توجه به رخ دادن اتفاقاتی مانند مشارکت با خارجی‌ها و سرمایه گذاری آنها و فروش سهام شرکت‌های داخلی به امثال جنرال موتورز آمریکا، صنعت خودرو روند ناصحیحی را دنبال نمی‌کرده است. پس از انقلاب اما اتفاقاتی رخ داد (به خصوص دولتی شدن خودروسازی)، که این صنعت را از مسیر نسبتاً صحیح گذشته خارج کرد.
رضایی اما در تشریح برنامه‌های خود از لغو ممنوعیت واردات خودرو و کاهش پلکانی تعرفه صحبت به میان آورده است. هدف وی این است که همزمان با آزادسازی تدریجی واردات و کاهش پلکانی تعرفه، خودروسازان داخلی را گام به گام و آهسته در مسیر رقابت با خارجی‌ها قرار دهد. اصل این برنامه اگرچه شاید ایرادی نداشته و در برخی کشورهای دارای صنعت خودرو امتحان شده باشد، با این حال به نظر می‌رسد برای خودروسازی ۶۵ ساله ایران نسخه‌ای قدیمی است.

اینکه تازه پس از ۶۵ سال خودروسازان کشور را با استفاده از فاکتور واردات در مسیر رقابت قرار دهیم، به نظر می‌رسد دیگر روشی کارآمد نیست و می‌توان با تجویز نسخه‌هایی جدیدتر، این صنعت را در مسیر توسعه قرار داد. یکی از این نسخه‌ها، مشارکت با خودروسازان خارجی و دادن حق تولید مستقل به بزرگان خودروسازی جهان در ایران است، مسیری که چینی‌ها دنبال کردند و نتیجه نیز گرفتند. قرار گرفتن در این مسیر البته مستلزم لغو تحریم‌ها است چه آنکه تا تحریم هست، امکان همکاری با خارجی‌ها و حضور بزرگان صنعت خودرو در کشور وجود ندارد.

اما آیا سردار رضایی برای این مسئله مهم نیز برنامه دارد؟ آیا وی در صورت برنده شدن در انتخابات، به دنبال حل مسئله برجام و لغو تحریم‌ها خواهد رفت؟ اگر غیر از این باشد، نه طرح آزادسازی واردات خودرو کمکی به خودروسازی خواهد کرد و نیز سردا می‌تواند این صنعت را برای رقابت با خارجی‌ها آماده کند.