خودرونامه؛ علیرضا بهداد: صنعت خودرو ایران در حالی پس از برجام وارد مذاکره و انعقاد قرارداد با برخی از خودروسازان مطرح دنیا شده که خلاف دوره های قبل، این بار طرف سومی  به نام  بخش خصوصی نیز وارد مذاکرات شده است.

سه شرکت بزرگ نگین خودرو به نمایندگی از خاندان حدادزاده، ماموت به نمایندگی از خاندان فردوس و کروز به نمایندگی از برخی قطعه سازان صاحب نام و خوش فکر کشور سه بازیگر جدید تولید خودرو در کشور به شمار می روند.

 شرکت نگین خودرو در قرارداد 3 جانبه اش با ایدرو و رنو توانست 20 درصد از سرمایه گذاری لازم را برای خط تولید محصولات رنو در ایران تامین کرده و صاحب یک پنجم سهام این شرکت شود.

نگین خودرو رسما از یک واردکننده صرف قصد دارد به تولیدکننده تبدیل شود که در صورت موفقیت قادر است تا سهام ایدرو را نیز خریداری کرده و در ادامه عملا تنها شریک تجاری بخش خصوصی ایرانی با رنو شود.

این نوع قرارداد از آن جهت ارزشمند است که یک واردکننده بخش خصوصی به مسیر تولید و اشتغالزایی وارد شده و با گرفتن یک شریک معتبر جهانی فعالیت های خود را در کشور توسعه می دهد.

در این میان ماموت که یکی از موفق ترین شرکت های بخش خصوصی است نیز وارد تولید خودرو شده و با گرفتن شریک قدرتمند و سخت گیری چون فولکس واگن آلمان شانس خود را برای تولید خودرو در ایران مورد آزمایش قرار داده است. این شرکت نیز به جای خارج کردن ثروت خود از کشور آن را در جهت تولید و سرمایه گذاری با شرکای صاحب نام به کار گرفته تا تولید خودرو را یک گام به سوی رقابتی شدن نزدیک تر کند.

اما کروز اگرچه از راه دیگری وارد شد و با خرید یک شرکت حکومتی، پا به عرصه خودروسازی گذاشت ولی به عنوان تنها قطعه ساز کشور حاضر شده ریسک تولید خودرو در ایران را بپذیرد و با شرکای ژاپنی خود وارد عرصه تولید خودرو شود.

در این میان دیده می شود که نگین خودرو به عنوان یک وارد کننده، ماموت به عنوان یک تولید کننده و کروز به عنوان یک قطعه ساز وارد عرصه خودروسازی شده اند تا در این میان با گرفتن شرکای تجاری بزرگ بخشی از بازار را که به طور سنتی میان ایران خودرو و سایپا تقسیم شده است را ازآن خود کنند.

به نظر می رسد در شرایط کنونی که قرار است تا پایان برنامه ششم توسعه هر ساله حدود یک میلیون شغل ایجاد شود، رشد اقتصادی به 8 درصد برسد و سرمایه گذاری خارجی حداقل 50 میلیارد دلار در سال باشد، حضور سه بخش خصوصی قدرتمند بهتر است مورد حمایت همه جانبه قرار گرفته و سیاستگذاران این سه شرکت را به سمت تولید ثروت بیشتر هدایت کنند.

اینکه مالکان سه شرکت بتوانند در بازار اقتصاد ایران کسب ثروت کنند را باید اتفاق بزرگی در کشور دانست و از آن حمایت کرد چرا که اگر نشیر این شرکت ها در اقتصاد ایران به وجود بیایند خواهند توانست اشتغال پایدار و بازار را به وجود آورند از این رو میلیاردر شدن این شرکت ها نه تنها نباید با نگاه تنگ نظرانه مورد بررسی قرار گیرد بلکه سیاستگذار بهتر است به شکرانه تولید ثروت بیشتر از سوی بخش خصوصی سجده شکر به جای آورد.

طبیعتا هر نوع سنگ اندازی در پیش پای این سرمایه گذاران ضرری جبران ناپذیر برای کشور خواهد داشت چرا که در صورتی ایران از لحاظ اقتصادی رشد خواهد کرد و فرهنگ بخش خصوصی در کشور نهادینه خواهد شد که هر شرکت بخش خصوصی با حمایت کامل دولت، مطبوعات و افکار عمومی مورد تشویق و تکریم قرار گیرند.

در صورتی که این مهم حاصل شود، رفته رفته بخش خصوصی از لاک خود بیرون آمده و شاهد آن خواهیم بود که بازار به سمت رقابتی شده پیش رفته و تولید از انحصار و تفکر دولتی موجود که به جای تکیه بر شایسته سالاری، ابراز ارادت و چاکری برایش مهم تر است، بیرون خواهد آمد.